Όσες με παρακολουθείτε ίσως να' χετε προσέξει πως συχνά γράφω, ότι όλοι έχουν «μιλήσει» σ' αυτή την χώρα, εκτός των μαμάδων. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, γιατροί, δικηγόροι, αθλητές, λαμόγια (βασικά), ενδιαφερόμενοι, αδιάφοροι, μικροί , μεγάλοι, όταν βρουν την ευκαιρία λένε (και συχνά) επιβάλουν τη γνώμη τους, τη θέση τους. Παρακολουθώντας το site της γυναίκας μου (www.eimaimama.gr) συνειδητοποίησα την τρομερή δύναμη, αλλά και το αντίστοιχα τρομερό δέσιμο των μαμάδων σε όλη την Ελλάδα κι όχι μόνο. Είμαι πατέρας, αγαπώ και αγωνιώ για την Ολιβ… οπότε δεν χρειάζεται να εξηγήσω (ειδικά) σε μητέρες τους λόγους. Ένα παιδάκι φτερνίζεται… την ίδια αγωνία περνά η μητέρα Πανεπιστημιακός με την μητέρα που δεν έχει πάει ούτε στο Δημοτικό. Την ίδια αγωνία περνά μητέρα που είναι ευτυχισμένη με τον άνδρα της με την μητέρα που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της. Το «μάνα» δεν έχει χρώμα, δεν έχει κοινωνικές τάξεις, δεν έχει χρήμα….Έχει μόνο ΚΑΘΑΡΗ αγάπη. Γι' αυτό είναι ανίκητο. Απλό είναι.
Πολλές φορές έγραψα στο eimaimama ότι η Ελληνίδα μάνα πρέπει να πάρει θέση για όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Δηλαδή: αυτά που συμβαίνουν και ΘΑ συμβούν στα παιδιά της. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω… που στ' απλά ελληνικά σημαίνει: Σιγά που θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα. Προσπάθησα μία φορά… προσπάθησα δυό… πέντε… πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Με την Ολιβ έχουμε πάει σε πολλές ελληνικές πόλεις. Παντού κάναμε τις λεγόμενες «μαμαδοσυναντήσεις». Παντού μαζεύτηκαν πολλές μαμάδες με τα παιδιά τους για να γνωριστούν(με). Παντού ήταν τρυφερά, αγαπησιάρικα, φιλικά… Παντού νιώσαμε σαν το σπίτι μας. Αλήθεια το λέω… Είναι εξαιρετικά συγκινητικό.
Πριν από τρία (νομίζω) καλοκαίρια πήγαμε στις Σέρρες. Προσωπικά δεν είχα ξαναπάει. Η Ολίβια αντιθέτως έχει φίλους εκεί και έχει πάει μερικές φορές. Πάντα μου μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για τας Σέρρας. Τελικά είχε απόλυτο δίκιο… Όμορφη πόλη και όμορφοι άνθρωποι. Συναντηθήκαμε, που λέτε μαζί, με μανούλες από την πόλη, οι οποίες δεν είχαν ξανασυναντηθεί αναμεταξύ τους. Γελάσαμε, μιλήσαμε, κάναμε γκούτσου-σκούτσου στα μικρά, φωτογραφηθήκαμε, ήπιαμε τις φραπεδιές μας και αργά το βράδυ γύρισε ο καθένας και η καθεμιά στο σπιτάκι του. Φέτος το καλοκαίρι μου λέει η Ολίβια (καθώς κάναμε διακοπές στη Χαλκιδική)
-Θυμάσαι τις μαμάδες στις Σέρρες.
-Βέβαια….
-Έχουν κάνει σύλλογο, κάνουν, εκδηλώσεις. Βγάζουν μια εφημερίδα κάνουν πολλά τέλος πάντων… Μας κάλεσαν… θες να πάμε;
Σιγά που δεν ήθελα. Πήγαμε, ξαναφιληθήκαμε (ως παλιοί γνώριμοι), μας είπαν και τους είπαμε τα νέα τους, κάνανε δώρα στην κορούλα μας, είχαν φτιάξει μια τρομερή τούρτα προς τιμήν του «eimaimama», πανό κ.λ.π. Τα μωρά είχαν μεγαλώσει, οι ίδιες πιο κούκλες από ποτέ… και …ικανοποιημένες. Περήφανες. Αυτό το τελευταίο ήταν το πιο σημαντικό. Αυτές οι κοπελιές που συναντήσαμε εκείνο το καλοκαίρι, είχαν τότε ψιθυρίσει «θα ξαναβρεθούμε»… το βρήκα τυπικό… κι όχι μόνο ξαναβρέθηκαν, αλλά έφτιαξαν και σύλλογο «Σερραίες Μανούλες», κάνουν, δράσεις, εκδηλώσεις, βοηθούν, πιέζουν, τρέχουν, ασχολούνται. Καθώς μου λέγανε τα κατορθώματά τους έπιασα τον εαυτό μου να γουργουρίζει ευχαριστημένος. Επιτέλους κάποιες μανούλες κατάλαβαν αυτό που εννοούσα και μάλιστα χωρίς να του πιπιλάω το μυαλό…
Είναι σαν τον σπόρο που ρίχνεις χωρίς να ξέρεις τίποτα από κηπευτική και ξαφνικά μια μέρα βλέπεις ένας σπόρος να' χει γίνει λουλούδι. Τρελή χαρά.
Η πολιτική μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά μας θα έχει αλλάξει ριζικά. Ο κόσμος δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τον χθεσινό κόσμο μας. Σ' αυτόν τον κόσμο θα ζουν τα παιδιά μας… και για να ζουν καλά οι μανάδες τους πρέπει να έχουν πολεμήσει. Να τους έχουν διδάξει τον σεβασμό, τον αυτοσεβασμό, τα καινούργια πράγματα και πάνω από όλα να είναι αυτάρκη.
Οι «Σερραίες Μανούλες» έκαναν το πιο δύσκολο βήμα: Το πρώτο.
Οι «Σερραίες Μανούλες» έχουν ΟΛΟΝ τον σεβασμό μου.
Νιώθω σαν στιχουργός που τα στιχάκια μου τα τραγουδά π.χ. η Δήμητρα Γαλάνη. Τις ευχαριστώ γι' αυτό.
Ο λόγος της μάνας στην Ελλάδα είναι ΝΟΜΟΣ.
Πολλές φορές έγραψα στο eimaimama ότι η Ελληνίδα μάνα πρέπει να πάρει θέση για όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Δηλαδή: αυτά που συμβαίνουν και ΘΑ συμβούν στα παιδιά της. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω… που στ' απλά ελληνικά σημαίνει: Σιγά που θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα. Προσπάθησα μία φορά… προσπάθησα δυό… πέντε… πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Με την Ολιβ έχουμε πάει σε πολλές ελληνικές πόλεις. Παντού κάναμε τις λεγόμενες «μαμαδοσυναντήσεις». Παντού μαζεύτηκαν πολλές μαμάδες με τα παιδιά τους για να γνωριστούν(με). Παντού ήταν τρυφερά, αγαπησιάρικα, φιλικά… Παντού νιώσαμε σαν το σπίτι μας. Αλήθεια το λέω… Είναι εξαιρετικά συγκινητικό.
Πριν από τρία (νομίζω) καλοκαίρια πήγαμε στις Σέρρες. Προσωπικά δεν είχα ξαναπάει. Η Ολίβια αντιθέτως έχει φίλους εκεί και έχει πάει μερικές φορές. Πάντα μου μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για τας Σέρρας. Τελικά είχε απόλυτο δίκιο… Όμορφη πόλη και όμορφοι άνθρωποι. Συναντηθήκαμε, που λέτε μαζί, με μανούλες από την πόλη, οι οποίες δεν είχαν ξανασυναντηθεί αναμεταξύ τους. Γελάσαμε, μιλήσαμε, κάναμε γκούτσου-σκούτσου στα μικρά, φωτογραφηθήκαμε, ήπιαμε τις φραπεδιές μας και αργά το βράδυ γύρισε ο καθένας και η καθεμιά στο σπιτάκι του. Φέτος το καλοκαίρι μου λέει η Ολίβια (καθώς κάναμε διακοπές στη Χαλκιδική)
-Θυμάσαι τις μαμάδες στις Σέρρες.
-Βέβαια….
-Έχουν κάνει σύλλογο, κάνουν, εκδηλώσεις. Βγάζουν μια εφημερίδα κάνουν πολλά τέλος πάντων… Μας κάλεσαν… θες να πάμε;
Σιγά που δεν ήθελα. Πήγαμε, ξαναφιληθήκαμε (ως παλιοί γνώριμοι), μας είπαν και τους είπαμε τα νέα τους, κάνανε δώρα στην κορούλα μας, είχαν φτιάξει μια τρομερή τούρτα προς τιμήν του «eimaimama», πανό κ.λ.π. Τα μωρά είχαν μεγαλώσει, οι ίδιες πιο κούκλες από ποτέ… και …ικανοποιημένες. Περήφανες. Αυτό το τελευταίο ήταν το πιο σημαντικό. Αυτές οι κοπελιές που συναντήσαμε εκείνο το καλοκαίρι, είχαν τότε ψιθυρίσει «θα ξαναβρεθούμε»… το βρήκα τυπικό… κι όχι μόνο ξαναβρέθηκαν, αλλά έφτιαξαν και σύλλογο «Σερραίες Μανούλες», κάνουν, δράσεις, εκδηλώσεις, βοηθούν, πιέζουν, τρέχουν, ασχολούνται. Καθώς μου λέγανε τα κατορθώματά τους έπιασα τον εαυτό μου να γουργουρίζει ευχαριστημένος. Επιτέλους κάποιες μανούλες κατάλαβαν αυτό που εννοούσα και μάλιστα χωρίς να του πιπιλάω το μυαλό…
Είναι σαν τον σπόρο που ρίχνεις χωρίς να ξέρεις τίποτα από κηπευτική και ξαφνικά μια μέρα βλέπεις ένας σπόρος να' χει γίνει λουλούδι. Τρελή χαρά.
Η πολιτική μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά μας θα έχει αλλάξει ριζικά. Ο κόσμος δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τον χθεσινό κόσμο μας. Σ' αυτόν τον κόσμο θα ζουν τα παιδιά μας… και για να ζουν καλά οι μανάδες τους πρέπει να έχουν πολεμήσει. Να τους έχουν διδάξει τον σεβασμό, τον αυτοσεβασμό, τα καινούργια πράγματα και πάνω από όλα να είναι αυτάρκη.
Οι «Σερραίες Μανούλες» έκαναν το πιο δύσκολο βήμα: Το πρώτο.
Οι «Σερραίες Μανούλες» έχουν ΟΛΟΝ τον σεβασμό μου.
Νιώθω σαν στιχουργός που τα στιχάκια μου τα τραγουδά π.χ. η Δήμητρα Γαλάνη. Τις ευχαριστώ γι' αυτό.
Ο λόγος της μάνας στην Ελλάδα είναι ΝΟΜΟΣ.
Όποιος/α έχει αντίρρηση ας σκεφθεί τη δικιά του μάνα.
Κορίτσια, είστε ο ΝΟΜΟΣ… ο άγραφος νόμος…
Κορίτσια, είστε ο ΝΟΜΟΣ… ο άγραφος νόμος…
ο πιο δυνατός από όλους…σκεφθείτε το στα σοβαρά.
Είδα τη δημιουργικότητά σας, είδα τη συνεργασία σας,
είδα τη θέλησή σας, είδα το μεράκι σας…
ζω για να δω τη γροθιά σας.
Χαίρομαι πολύ που μου ζητήσατε να γράψω εδώ.
Γι' αυτό έγραψα με την καρδιά…
Είδα τη δημιουργικότητά σας, είδα τη συνεργασία σας,
είδα τη θέλησή σας, είδα το μεράκι σας…
ζω για να δω τη γροθιά σας.
Χαίρομαι πολύ που μου ζητήσατε να γράψω εδώ.
Γι' αυτό έγραψα με την καρδιά…
